Nauczanie
przyjazne mózgowi to jedna z form współczesnej dydaktyki, która opierając się
na badaniach nad mózgiem odwołuje się do możliwości intelektualnych uczniów,
opiera się na ich ciekawości poznawczej.
Neuroedukacja nawiązuje do pedagogiki Marii Montessori, Celestyna Freineta, Jana Amosa
Komeńskiego, ale termin
pojawił się pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku. Został użyty przez
Gerharda Preißa, który zajmował się dydaktyką matematyki we Freiburgu.
Neuroedukacja
rozwija się dzięki kilku naukom: neurobiologii, która prowadzi dokładne badania
związane z funkcjonowaniem mózgu, neurologii, która bada prawidłowości i
zaburzenia
mózgu, psychologii, która odnosi się do ludzkich zachowań oraz
dydaktyce, która zajmuje
się edukacją.
W ostatnich latach ukazało się szereg
publikacji związanych z neuroedukacją. Jej zwolennicy twierdzą, że wielu uczniów nie chce chodzić do obecnych szkół,
gdyż tracą w nich motywację, dlatego w programie szkolenia będą poruszane
tematy związane z pogłębianiem motywacji ucznia do uczenia się.
Duże znaczenie ma również przedstawianie uczniom celów zajęć w języku
dla nich zrozumiałym, zadawanie stosownych ćwiczeń, zadań o tzw. głębokim
przetwarzaniu informacji, rozwijających myślenie, unikanie ćwiczeń testowych,
które nie mają większego znaczenia w przyswajaniu wiedzy.
